Poemada

El umbral del comienzo del vacío

refuerza la belleza en un instante:

tu luz es el repaso del amante

por ramas adoradas de rocío.

Te quiero en libertad del albedrío

fijando en la oración  más militante

la rosa de la rima meditante

en luces del color de agua de río.

Revoco la final letra del miedo

creando en la azarosa desmesura

un foco de fulgor y de esmeralda;

te canto en la feliz hora del beso

forzando en la gramática la cura

pomada del poema de la amada.

Poemaraña

Fuente del mundo en la realidad del reloj te he visto de arena

la noche las butacas espejo de la luz en la luna llena

tengo apenas treinta años y no me da pena

mi mano recorre uno de los dorados de tu melena

la noche puede ser una vieja escena

pero es tan difícil anclar lo delicado de una posibilidad que se estrena

mi mano responde a tu boca con opio para la cena

As Medusas, ao Mar

“Son o Poeta do Corpo e  son o Poeta da Alma…

Son o poeta da muller non menos que o poeta do home,

E digo que é tan grande ser muller como ser home,

E d igo que nada e maior que ser a nai dos homes…”

Walt Whitman

Os mitos son historias que transmitidas oralmente, explican e/ou xustifican unhas conductas ou situacións determinadas. Coa insistencia e permanencia suficientes,  acaban por ser  tomadas como acontecementos reais polos oíntes, medrando  de forma tal, que rápidamente pasan a ser vox pópuli aceptándose como relatos veraces e incuestionables. Son as formas narrativas das crenzas de cada comunidade, e soen sustentar o seu arraigamento na ambigüedade e na falla de fontes e datos reais, nas contradicións e nas oposicións. A través do mito, pódese transmitir unha gran variedade de valores que moitas veces son positivos e didácticos. A través deles explicáronse  as culturas, a natureza, a humanidade e principalmente as relixións. Máis tamén poden intencionadamente transmitir valores moi negativos e dañinos, dependendo da intención coa que se crean. Estes últimos soen nacer no seo dos grupos que ostentan o poder social e que pretenden a través deles xustificar e promover conductas de sometemento e control da poboación, que doutra forma serían probablemente contestados. A permanencia destes mitos apóiase en supostos falsos e degradantes para  pobos,  razas, culturas, relixións e grupos como no caso das mulleres, sendo moi difíciles de desmontar, precisamente pola ausencia de autor determinado e pola rapidez coa que se estenden.

É ben sabido que a muller históricamente foi negada, anulada e aniquilada polas sociedades patriarcais, de tal forma que, en Europa, careceu dos dereitos humanos máis básicos ata ben entrado o século XX cando as voces do Feminismo foron tan fortes que derribaron por fin a prohibición do dereito ao voto. Foi o principio da batalla e somentes a punta do Iceberg. Iso sabémolo moi ben aquí, onde  fai menos de 50 anos, as nosas aboas tiñan que pedir a firma dos  maridos para ir ao banco, ou para ir de viaxe. As mulleres do mundo traemos unha mochila cargada de atributos nada fermosos que adornaron aos mitos mentirosos que sobor de nós se verteron, e cuxa presenza deambula aínda hoxe polo imaxinario colectivo, alimentados polos estractos do poder máis conservador e machista, que segue querendo dominar e someter, e que debatiron sobor da existencia da alma feminina: variables, caprichosas, indecisas, malas, bruxas, histéricas, frías, falsas, mentireiras, carentes de intelixencia, insaciables, débiles, torpes, víboras…foron algunhas das lindezas que nos acompañaron ao longo da historia ás mulleres en todas as culturas.

Na actualidade do noso entorno, como consecuencia dunha crecente conciencia e sensibilidade social, instauráronse en España e en Galicia unha serie de medidas xudiciais de protección da muller contra a violencia machista, que supuxeron un cambio de importancia incuestionable no recoñecemento da situación real de desprotección e indefensión na que as mulleres se atopaban. Ao mesmo tempo, fóronse creando novas historias baseadas en falsas crenzas e apoiadas pola forte tradición patriarcal, que deron  luz a novos mitos. Mitos que foron medrando paradóxicamente a medida que as leis se foron facendo cargo da situación tan grave na  que se atopaban e atopan as mulleres.

Foi máis concretamente a Lei Orgánica 1/2004 de 28 de decembro, de Medidas de Protección Integral contra a Violencia de Xénero (Boe 313 de 29/12/2004), a que  provocou a furia dun sector da sociedade que con mentiras asasinas trata de xustificar o seu rexeitamento á dita lei alegando que é discriminatoria para os homes que se ven en situación de indefensión, dando vida a un novo Mito, ao que chamo o Mito das Mulleres-Medusa, e que corrobora a coexistencia de contravalores en canto ao Feminismo é a Igualdade entre mulleres e homes, o que fai, se cabe, máis urxente e necesario seguir traballando dende o Estado, as Leis e as institucións educativas para acadar unha sociedade igualitaria e libre de calquera tipo de violencia.

As Mulleres-Medusa son seres que gozan con perseguir, aniquilar e devorar homes.  Mulleres que se alimentan das pobres vítimas ás que lle chuchan ate a alma. Mulleres crueles que afastan  aos homes dos fillos, que cuspen veleno, que matan lentamente aos homes, ata deixalos cadabres, sen diñeiro, sen teito e sen familia.  Son mulleres que baixo aspecto normal agochan os anceios máis despiadados. Son frías como o xeo, calculadoras e vingadoras. Cóntanse historias  terroríficas de homes que nos últimos anos foron denunciados por estas mulleres, e que inocentes, caíron  para sempre no abismo do sufrimento, despoxados de todos os bens materiais e arrincados do amor dos seus fillos aos que endexamáis poideron ver. Agora, estes homes son almas perdidas que non atopan consolo e contan as súas vivencias para que os homes do mundo teñan moito coidado de cair  presas nos tentáculos destas mulleres, porque están por todas partes.

Este novo mito, caracterízase pola xeneralización desta muller, pois non está en ningún lugar especial nin se agocha nas fragas. Está presente na sociedade. É unha muller casada e con familia, traballa fóra e/ou dentro da casa, e non pertence a unha clase social determinada, senon que podería dicirse que se trata da maioría das mulleres, que no fondo, están cheas de malos sentimentos, de avaricia e de crueldade. Unha das principias características desta Muller-Medusa é que busca sempre facerse con todos os bens materiais do home. Poseer e enriquecerse é o seu principal obxectivo e para elo, pon en marcha as súas estrategias máis velenosas. Curiosamente, estamos ante un mito de vitimización do verdugo, que se achega a femme fatale do cine dos 50 americanos, mais neste último atopamos que se trataba de mulleres especiais, singulares, mentres que no actual mito, son case tódas as mulleres as que son medusas, coma os bancos que se achegan as orillas do mar, aos que todos temen.

Os estereotipos e tópicos que se crean a partires destas falsas crenzas están moi presentes no cine e nos medios de comunicación, que moitas veces os seguen transmitindo de forma máis ou menos sutil. Series televisivas, documentais e longometraxes promoven o mellor e pior da sociedade, e no caso que nos ocupa, aínda sendo certo que dende fai décadas se está tratando a violencia contra a muller dunha forma máis  respetuosa, hai que destacar a presenza de non poucas series televisivas e filmes que seguen sendo canles de mensaxes machistas e conservadores que transmiten valores discriminatorios e degradantes para as mulleres.

A violencia machista contra as mulleres non é un mito. Os malos tratos e o asasinato están presentes todos os días na nosa sociedade. E as mulleres necesitan todo o apoio e a protección posibles dende o Estado e a sociedade en xeral para defenderse e protexer a vida. É algo moi serio, tanto, que un estudo realizado por un grupo de expertos e expertas do CGPJ (Consejo General del Poder Judicial) para analizar a aplicación da Lei de Protección Integral polas Audiencias Provinciais, editado en setembro de 2009, viu necesario destacar que de 530 sentencias que integraron o estudo, solo existe unha susceptible de ser encadrada como falsa, e podendo estar aberta a outras interpretacións.

Así o deixa moi clariño Inmaculada Montalbán Huertas, Vocal do CGPJ e Presidenta da Comisión de Igualdade e do Observatorio contra a Violencia de Xénero:

“O estudo efectuado … permite concluir que as afirmacións que, en determinados sectores, se efectúan a propósito de que as mulleres que denuncian delitos de violencia de xénero fano en falso carece do máis mínimo fundamento, tanto na pretendida xeneralización das denuncias falsas que xustificarían consideralo como un fenómeno extendido como, incluso, en canto suposto dotado dunha mínima relevancia singularizada … Efectivamente, das 530 reslolucións estudiadas, exclusivamente unha, equivalente a un 0,19% do total, refírese directamente a un suposto que podería encuadrarse en este ámbito, sen perxuizo de permitir outras lecturas posibles” (px. 88 do estudo citado).

A isto hai que engadir o que, segundo Vicente Magro, presidente da Audiencia de Alacante e coautor do informe do Poder Xudicial, é un dos problemas de fondo da sustentación desta utilización  do mito, sucedendo que a metade das denuncias non chegan  a xuízo ou non seguen a diante porque os maxistrados non atoparon suficientes probas de cargo en contra do agresor, e porque  as mulleres teñen que pasar por moitos obstáculos que as fan desistir antes de chegar ao xuízo. Isto, engadido á situación de medo e estrés agudo, que moitas  veces conleva a retirada da denuncia, por non decir da situación de dependencia sicolóxica que está presente na maioría dos casos.

Por outra banda, os fiscais de malos tratos de Valencia, nos catro anos de funcionamento dos xulgados especializados, de entre 15.000  denuncias por malos tratos atoparon só en dúas indicios de ser falsas, menos dos que se atopan en denuncias comúns, que é onde se dá o maior número deste tipo de denuncias.

Polo tanto, estamos de celebración, pois xa podemos defendernos mellor, conseguíuse desmontar unha farsa machista, o que nos libera un pouquiño máis a todas as mulleres.

Marmurar, marmuradores. E as medusas, ao mar.

Eva Cañizares Alvarez

una utopía queer andalusí

¿Y si caer en todas las trampas tiene un encanto que justifica las contrariedades? Caí en la trampa del árabe, y aquí estoy, trece años después, con dificultades para entender cualquier cosa, una novela, un poema o un artículo. Pero gracias al árabe la poesía siempre me ha entrado de otra forma, no como algo provisional, sino para toda la vida. El islam, más. Sigo sin hacer cinco salat al día, que no es mucho pedir, pero al menos hago uno, que no es poco. Con el islam he evitado culaquier complaciencia con el capitalismo y la derecha. Soy anticapitalista porque ya era antes musulmán.  Y eso que hay un islam capitalista, por supuesto, y al servicio del sionismo. La seriedad en los estudios, otro callejón. Aquí estaba esta tarde, una vez más con Ibn Quzmân, pero es que es impresionante, su poema en el que enumera los guapos de Córdoba me sigue sorprendiendo diez años, ocho años, cuatro años después. Y no solamente me sorprende, me frena, porque cuando parece que se trata de sacarse la idea de la cabeza de una apología de la cultura queer en al-Andalus, llegas a este poema y ves que no, que sí hay una utopía queer andalusí. Que Ibn Sahl no forme parte de ella es otro problema, mayor aún si cabe, pero es otro problema.

Camille de Toledo. Todo hubiera podido ser una mera traducción, parcialmente satisfactoria, una buena experiencia y un buen recuerdo de ****, pero es que es un escritor inagotable, tanto en la novela El Bosco al revés, que sigo sin traducir desde que volví a empezar desde el principio, como en la siguiente, Vidas y muerte de un terrorista americano, que es un revulsivo enorme, potente y trastornador de todo lo que atañe a la época hiperterrorista actual: la Biblia, los EEUU, la música de Bruce The Boss, culaquier amistad de tres amigos dispuestos a montarla y el dolor de un guión que se arranca con mentiras. Pero es que además está su propuesta antiexótica de Viaje al Flurkistán, algo que no tiene comparación a nivel de debate literario en España, y el último ensayo, que ni he leído, sobre la tristeza europea, y ya me obliga a darle de nuevo la razón. Cuando el otro día me enteré de que va a estrenar de forma inminente  La caída de Fukuyama y vi el video en dailymotion, me emocioné, porque es genial, precisamente cuando Mara Torres tiene problemas para hablar de la década 2000-2010, el artífice de la fórmula 119911 aplasta una vez más las cenizas del 11-S para sentenciar diez años perdidos en una guerra absurda en Afganistán. Cuando estos días salía Rasmussen «consternado» hablando de errores de la OTAN me daban ganas de reírme cínicamente, aunque sea tan triste. ¿Cómo va a ser un error la consecuencia de tantas decisiones abusivas y contrarias a los DDHH, cómo se atreven a llamar error lo que ha sido una constante determinada por las propias condiciones de una ocupación demencial?

El monedismo. Broma, serio ensayo, decadencia, estafa y esperanza. De la vitalidad de una época colectiva me he empeñado en sacar los zumos menos espontáneos, con la única intención de ser fiel a mí y a los demás que por allí pasaron. La fidelidad desde entonces ha pasado por todo, desde la ruptura de una amistad con Kike hasta un diálogo al límite con la escritura de Búfalo. Búfalo es probablemente el único que saldrá escritor de todo esto, porque tiene la fuerza de los chicos que jugaban al ajedrez de verdad, es decir, que preparan las jugadas de antemano. No doy para la inventiva aftergore, porque no tengo la cultura del thriller, pero me apuntaré como sea de testigo a lo que será una carrera de fondo en el estadio de la letras hispánicas. Me apuntaré con mi técnica, que es la trampa de los libros enloquecedores, y para eso ya me conocen * y ** y ***, siempre leeré en voz alta mientras pueda porque así me entra la voz de los narradores sin forzarme a releer las frases cuatro veces. Hoy las materias primas producidas en Ameríca Latina y a la merced de las políticas capitalistas europeas y americanas, como el oro y la plata, el cobre, el azúcar, el café, el cacao, la goma de caucho, el algodón o la fruta, siguen siendo la misma fuente de desigualdad que señala Galeano en Las venas abiertas de América Latina, así que se apreciará cómo es de instructiva dicha lectura. Pero es que son todas geniales, el ensayo de Andreu Domingo habla ahora de los orígenes de los modelos demográficos que sivieron últimente para clasificar la riqueza, el ránking de los países dominadores sobre los dominados, colonias y ex-colonias. Sloterdjik me está encantando en sus reflexiones sobre los ancoretas, los famosos Simones del desierto, porque siempre he sido incrédulo de que una persona pudiera aguantar tres días en una columna, y en el siglo V en el desierto de Palestina y Siria eran muchos los que admiraban la proeza de un anacoreta subido durante  (¡treinta!) años a diez, veinte metros de altura. Incréible y fascinante, la huída del orden del mundo para demostrar la existencia de Dios a los paganos. Naturalmente, piénsese así mejor los orígenes del islam y el papel humano de Muhámmad en el desierto de Arabia; por muy firme que fuera su rechazo a la riqueza, está claro que corrige el exceso de estos ascetismos cristianos.

No comentaré aquí Eduardo Pondal, tampoco Ánxel Laxe, ni los poemas bien medidos  y mejor domados de Helena de Carlos, tampoco alabaré la genialidad del Quijote ni la energía de Saramago. Ya me doy por satisfecho con haber pensado en estas cosas, en el soneto XX de Shakespeare y en los hermanos de Whitman, que son todos los hombres, y sus hermanas y amantes, todas las mujeres, porque en el texto se dicen muchas más cosas que así quedan casi al borde de mi mesa. Es como si hablara de la categoría marxista de la totalidad en manos de Lukacs, mejor no resumir.

Elas, as que bucean

Había un home que inmediatamente  despóis de reconciliarse con Ela saía a celebralo aos bares cos amigos, quedando ésta na casa, na cama, soa. Había un home que non sabía o que vivía a súa Compañeira  nos días, nin o que soñaba nas noites. Había un home que non preguntaba Cómo estás, Qué sintes, Qué quéres. Había un home que se ría das inquedanzas desa Muller. Había un home que o  antepuña todo á Ela. Había un home que falaba demasiado. Había un home que non respetaba os silencios. Había un home que non soubo endexamáis escoitala. Había un home que dícía que os tempos de caricias eran perdidos. Había un home que non entregaba o sexo. Había un home que levaba do brazo a unha muller perfeita e sorinte. Había un home que non sabía nada desa Muller. Había un home que se aburría mirando aos ollos. Había un home que tiña ansia de todas partes. Había un home que de tanto estar non estaba en ningures. Había un home que quería todo. Había un home que non sabía bicar. Había un home sin paixón. Había un home que non  amaba. Había un home incapaz de concentrarse. Había un home que tiña cousas.  Había un Home? Había unha Muller. Había unha muller que soñaba que buceaba en profundidades de océanos. Había unha muller que soñaba que ese home flotaba na superficie. Había unha Muller.

Minaretes fálicos no diván de Europa

Estamos a vivir unha oleada de xenofobia en toda Europa, arroupada polas dereitas, que   baixo discursos de protección paternalistas non dubidan  en aproveitarse de valores que lle son alleos históricamente e que desencadean unha sensación social de ambigüedade e de confusión. Confusión que está a contaxiar perigosamente cuestións tan serias e universais como a discriminación contra as mulleres.

Como feminista, estame a resultar inaceptable a asociación que en titulares de prensa  se ven facendo entre Grupos de dereitas con “Feminismos radicais” coma se un idilio entre eles fora posible, e o que é peor, explicara e xustificara o rexeitamento en Suíza á construcción de  Minaretes aprobada en novembro de 2009 despóis de levarse a referendum, promovida xa dende 2007 pola dereita suiza,  que non é outra cousa que unha expresión de islamofobia en nome da defensa dos dereitos e liberdades das mulleres. Este é un exemplo recente e moi claro da utilización dun  supostamente feminismo máis que sospeitoso, para acadar resultados  que son absolutamente contrarios coa esencia mesma de tal conceito. Pois debemos  ter claro que non todos os discursos que pretenden a “protección” da muller son Feministas así como tampouco o son polo feito de ser mulleres as portadoras de tales discursos. Políticas similares estanse aprobando estes días en Francia coa lei anti-burka que prohibe a seu uso en lugares públicos que, unha vez máis, en lugar de brindar axuda, discrimina e segrega.

É totalmente inxénuo ou perverso  pensar a cultura e relixión islámicas en parámetros exclusivamente de violencia e machismo. O Islam,  que goza dunha cultura ríquísima e milenaria, non é estático e ríxido como se pretende proxectar, senon que é dinámico, evoluciona e está en continua transformación a un ritmo propio, circunscrito nuns contextos determinados, do mesmo xeito que o resto de civilizacións, como a occidental, por exemplo. No caso concreto da polémica dos minaretes, atopámonos ante a utilización de estereotipos que limitan unha cultura ao terrorismo e ameaza constante para as mulleres do mundo, e para as sociedades occidentais, sempre en perigo de invasión.  Esta mensaxe é típica das ideoloxías máis xenófobas,  e utilizada como escusa para conseguir fins que atentan unha vez máis contra os Dereitos Humáns e a Diversidade Cultural.  Trátase pois, dun argumento ilóxico, infundado e carente de Sentido Común, frase última  degradada tantas veces polos discursos políticos das dereitas.

En todas as culturas, se foron construindo uns determinados espazos físicos:  edificios,  casas,  parques,  mezquitas,  igrexas,  sinagogas, que adiquiren uns significados  que son vividos e sentidos, unha semioloxía determinada  polas sociedades e os momentos históricos dos grupos que as conforman. Estes significados do entorno físico, tamén mudan, ao igual que  os usos e   costumes que en torno a eles se proxectan nas diferentes épocas.  Polo tanto, esa suposta asociación simbólica dos minaretes  cun significado machista e fálico que se está a proclamar como causa do rexeitamento por parte dos grupos feministas, non é real, nin xustifica esta persecución e sentencia, xa que do mesmo xeito, habería entón que prohibir a construcción de igrexas polo que de símbolo da represión, sacrificio  e sometemento da muller encerran. O Feminismo é moito máis profundo e serio, é unha actitude de vida que non se reduce a estas conceptualizacións vacías.  Ademáis, a cultura Islámica non carece de plataformas civís que  traballen  polos dereitos das mulleres. O Feminismo islámico, ao igual que en Europa, está presente no devir  da sociedade, que pretende vivir con plenos dereitos sen ter que renunciar por elo á súa identidade como mulleres, e como musulmanas. Trátase dun Feminismo dende a diferenza, que medra e toma sentido, forza e recoñecemento como  resultado  da loita continuada e lexítima de uns pobos que non aceptan o fundamentalismo relixioso como forma de vida nin como imaxe da súa cultura, pois non é representativo do Islam nin da relixión musulmá. Podemos falar de figuras de peso no feminismo islámico e no estudo das cuestións de xénero como  M. Laure Rodríguez Quiroga, traballadora social e presidenta da Unión de Mulleres Musulmanas de España, e directora de Torre de Babel; Ndeye Andújar, feminista catalana e directora de WebIslam, e vicepresidenta da Xunta Islámica Catalana; Anne-Sofie Roald, Historiadora da relixión especializada no campo de estudos de islamismo, xénero e migración, afincada en Suecia e profesora na Universidade de Malmo; Yaratullah Monturiol, especialista en hermenéutica coránica, ou Dolors Bramon, profesora de Estudos Árabes e Islámicos da Universidade de Barcelona e Doutora en Filoloxía Semítica e Historia Medieval.  Son exemplos do traballo e a consolidación neste campo, investigadoras que levan décadas desmantelando falsas crenzas e tópicos sobre a muller e a sociedade islámica, e sobre os millóns de persoas que en Europa viven e pensan o Islam e deciden libremente optar pola relixión musulmana sen ter por elo que aceptar ser mulleres de segunda, sen identidade e totalmente carentes de liberdade, sometidas a os desexos dos homes. Este é un pensamento extendido en Occidente e que corrovora unha vez máis o descoñecemento e a permanenza de prexuízos e estereotipos tomados como verdades e señas de identidade do mundo Islámico, sendo así asimilado como oposto, contrario e estrano.

“Debemos alzar a voz para acalar aos que utilizan o islam para manter o patriarcado, as desigualdades sociais e económicas e todo tipo de discriminacións” Ndeye Andújar.

O Feminismo é un conceito moi amplo, integrador e universal preñado de diversidade, que aglomera moitos valores: paz, convivencia,  interculturalidade,  igualdade, e respecto profundísimo á individualidade de cada ser humano e de cada cultura e relixión,  e cuxo piar é o Empoderamento das mulleres. Polo tanto, non cabe neste conceito  ningún contravalor que pretenda a segregación cultural e o asoballamento dunhas culturas sobor de outras.

Trátase pois de  estratexias que, no nome do Feminismo, pretenden levar a porto as feroces ansias de poder e sometemento dunhas  ideoloxías que, por certo, veñen sendo históricamente  as herdeiras e espalladoras da violencia contra as mulleres en todas as súas formas e en todas as épocas e culturas, incluida a Islámica, onde o Fundamentalismo e o integrismo relixioso máis violento foi   fomentado, instaurado e financiado precisamente polos que hoxe en Europa e EE.UU se autoproclaman heróes das mulleres.

Noentanto, non é o Feminismo un movemento inxénuo e carente de forza.  Está presente en todas as culturas,  a pesar da dificultade histórica de concretar o seu significado,  e non se limita a occidentalizar  cuestións universais   nin a aceptar unha minoría de idade permanente. Sabemos e debemos compartir a loita polo empoderamento da muller, e para elo, recoñecemos a diversidade cultural como punto de encontro e de enriquecemento, non tomada con carácter separador e segregador, senon como vínculo de unión.

O Feminismo é un movemento radical e profundamente liberador, porque rompe cos dogmas e co estatismo e rixidez  dos que se alimentan as sociedades eminentemente patriarcais. Falar de feminismos radicais e non radicais carece póis de sentido. Endexamáis deben entenderse coma feministas comportamentos e actuacións que sustenten actitudes de mediocridade que neguen o direito fundamental de cada individuo e/ou cultura a expresaren a súa forma particular de ser e estar no mundo. O Feminismo non é inimigo das Relixións, senon das fauces que a través delas pretenden históricamente anular e someter ás mulleres. As relixións, como vias de expresión, levan implícita a procura de transcendencia,  na busca de Sentido. Ao fin, trátase da curiosidade, dende os principios da humanidade, por todo aquelo que se escapa á  comprensión inmediata. Trátase dunha forma de sentirse no Mundo tan verdadeira coma as teorías máis científico-filosóficas, que por outros derroteiros camiñan na procura das mesmas respostas.

“Contrariamente ao que se cré, nos seus albores o islam representou unha mellora na condición da muller e incluso se chegou a considerar coma unha idade de ouro feminina. O Corán non establece un sistema machista senon que en moitos aspectos intentou suavizar as prácticas patriarcais que se levaban a cabo nas sociedades dos actuais territorios musulmáns, nos séculos V e VI d.C.” Dolors Bramon.

Neste senso, pensar que as relixíóns son a causa do machismo e da violencia  contra as mulleres e os pobos, tanto no islam como nas demáis culturas, carece de fundamento, sendo en realidade os grupos que ostentan o poder patriarcal os que en nome das Relixións manipularon, tersiverxaron, cometeron e cometen os peores atentados contra a humanidade.

As ideoloxías de dereitas máis xenófobas e de tradición patriarcal  están a intentar en Europa vender, baixo mensaxes de protección dos dereitos humanos, os seus máis escuros anceios de imperialisomo racista, sometedor e segregador. Son, por tanto, ideoloxias Antifeministas.

Eva Cañizares Alvarez

Tamén publicado hoxe en Altermundo.org.

Desaiuno ensimismado sobre fondo galego

Mirada fluvial de ventá que chora choiva, torradas con café e leite de soia, 420 euros para o més, declaracións caducadas de políticos con colesterol que salvan o mundo coa reforma laboral e propón 630 euros coma un trunfo do socialismo. Vendéronnos a moto din mulleres que creron ser feministas disfrazadas de homes que dirixen bancos con sangue nos pés. Carballeiras milenarias gobernadas por asasinos de linguas no umbral da pobreza cultural. Propaganda fascista que se prostitúe feminista atacando minaretes fálicos, acoso laboral en ong, Non traballa quén non quere cuspen bocas do sacrificio católico. Hai que aguantar co que che toca sentencian beizos deprimidos polo machismo,  As mulleres tamén envelenan revelan periodistas do espectáculo.  Onde imos? Bolsas de estudos, viaxes imaxinarios, Coimbras e Granadas, salarios sumerxidos, masters e posgrados… Mais hai luz.  Hai luz mentres haxa tigres de tenrura, vulvas, cebras, e sexo en verde musgo, mentres haxa conversas en retrincos, mentres hai verdás rosalianas, mentres sigan medrando troques e xeiras das árbores, Mentras teñamos a fermosa enruga de Mamá Asunción, mentres hai miradas de frente e fusión entre corpos, mentres aloumiños cómplices e lumes vagalumes incendien  a pel, a cama e a ialma. Porque estámos a Ser, porque  A loita continúa.   .Perdoe vostede… Disculpe…Estaba ensimismada…qué me dicía?